فولاد تندبر
فولاد تندبر
همان طور که از نام فولادهای تندبر یا خشکه هوایی برمی‌آید، برجسته ترین خاصیت این فولادها برندگی است.
فولادهای تندبر بخشی از فولاد ابزار هستند که حاوی بیشترین عناصر آلیاژی می باشند.
کاربرد اصلی فولادهای تندبر در براده برداری فلزات بوده، با این حال از فولاد تندبر برای تراش، فرزکاری و برش کاری بر روی اجسام سخت استفاده می شود. فولادهای تندبر
با دارا بودن سختی (به طور میانگین) 60 تا 70 راکول، در گروه سخت ترین فولادهای آلیاژی جای گرفته اند.
فولاد تندبر1.3207: این استاندارد از فولاد تندبر که تنگستن و وانادیوم بیشتری را در آلیاژ خود جای داده، دارای سختی و برندگی بیشتری در مقایسه با سایر استاندارد ها در گروه فولادهای تندبر است.
فولاد تندبر
ویژگی خاص و تفاوت این فولاد با سایر فولادهای ابزار در حفظ سختی و مقاومت در برابر سایش در دمای کار (حین برش) یعنی حدود 700 درجه سانتیگراد می باشد.
در کلیه استانداردهای فولاد تندبر، علاوه بر عناصر مشترک در فولادها، عناصری نظیر کبالت، کروم، مولیبدن، وانادیوم و تنگستن نقش فوق العاده خود را در ساختار فولاد ایفا
کرده و فولادهای تندبر با خواص برندگی و تراش دهی پدید آمده اند.
از این فولاد در ساخت ابزار تراش و فرز برای خشن کاری و سنگ زنی، ابزار کار بر روی چوب، ابزار سردکار تحت تنش بالا و ابزار براده برداری استفاده می شود.
هم چنین این نوع از فولاد در تهیه و تولید کاترهای فرزکاری، مته های سوراخ کاری و ابزارخان کشی به کار گرفته می شوند. سایر مصنوعات فلزی که با فولادهای تندبر ساخته می شوند عبارتند از: مته، برقو، تیغ اره، قلم تراش، و ابزار برش فلزات.
فولادهای تندبر به دو دسته تقسیم می شوند:
1- فولادهای حاوی تنگستن
2- فولادهای حاوی مولیبدن
سایر استانداردهای فولادهای خشکه هوایی عبارتند از:
فولاد تندبر 1.3247 ، 1.3255 ، 1.3343
شرکت فولاد سخت؛ واردکننده و توزیع کننده فولادهای آلیاژی اعم از فولاد تندبر (خشکه هوایی)